De beestjes van Bram

Onze Bram is helemaal in zijn nopjes. Voor het eerst in zijn basisschool-carrière heeft hij namelijk een meester. Meneer Paul. En dat is zomaar een meester, want meneer Paul heeft zijn grote voorbeeld Wout Weghorst ook in de klas gehad. En daarbij houdt deze meester van beestjes, met een enorme voorkeur voor reptielen en amfibieën. Harstikke leuk natuurlijk, zo’n bak met kikkers en salamanders in de klas. Bram blijft er graag voor na, want dan mag hij helpen met het schoonmaken van het kikker-verblijf.

Als Bram blij is, ben ik het ook. Zolang hij die reptielen- en amfibieënliefde maar op school laat. Want als ik ergens kippenvel van krijg, dan zijn het wel van reptielen en amfibieën. Brrrr, de gedacht alleen al geeft me de bibbers. Op afstand kan ik mijn gezicht nog in de plooi houden en enthousiasme veinzen. Maar van dichtbij verander ik in een giga mietje met ongecontroleerde bewegingen en een overslaande stem. Weg met die beesten, weg! Kijk dan, hij wil me aanvallen en opeten! Whaaahh…..

Groot was dan ook de schrik toen Bram op een middag ineens thuis kwam met een doorzichtig bakje met gaatjes erin. Het bakje was gevuld met een laagje zand en wat bladeren. Dat kon niet veel goeds betekenen. Glunderend kwam Bram door de poort, het bakje al hooghoudend. Kijk eens mam!! We hebben huisdieren!! Eh,…sorry? Ik zette me schrap toen Bram het bakje voor me op het aanrecht zette. Eerst checken of het bakje wel goed dicht zat natuurlijk. Ik had me al heel voorzichtig voorbereid op een kikker, bleken er 3 wandelende takken in het bakje te zitten! Blijkbaar had meneer Paul zoveel wandelende takken gekweekt (of planten die dingen zichzelf zo snel voort?), dat hij er wat weg moest doen. De kinderen in zijn klas die toestemming hadden van thuis, die mochten er een paar meenemen.

Ho, stop, even terug. Kinderen die toestemming hadden van thuis. Hier ging iets mis. Ik wist namelijk van he-le-maal niks. Bram? Kun je dit even uitleggen? Volgens hem had ik echt toestemming gegeven. Best knap als de vraag thuis nooit is gesteld. Maar goed, wandelende takken, dat is al een miljoen keer beter dan een kikker. En ik kon het ook niet over mijn hart verkrijgen het grote enthousiasme van Bram zo bruut om te buigen naar pure teleurstelling. Zo’n moeder ben ik nou ook weer niet.

Laten we het dan maar van de positieve kant bekijken. Een wandelende tak hoef je niet uit te laten, hij heeft aan een paar verse klimop bladeren per week genoeg én het maakt geen geluid. We geven het een kans. Inmiddels is er een groter verblijf ingericht voor de beestjes en checkt Bram elk uur of ze er nog wel zijn en of het goed gaat. Hij haalt ze zelfs af en toe uit het verblijf om ze over zijn arm of de tafel te laten lopen. Je kunt je misschien wel voorstellen hoe ik er dan naast sta. Pas op! Niet laten vallen! Whaah, hij komt mijn kant uit! Doe weg! In de pot! Ja, zo. Gaas erop. GAAS EROP! Zit het gaas erop? Fijn. Leuk he? Huisdieren?

Bram is dus helemaal in zijn nopjes. Want hij heeft voor het eerst in zijn leven huisdieren. En natuurlijk moeten zijn wandelende takken wel een naam krijgen. Hoe houd je ze anders uit elkaar… Daar had hij wel goed over nagedacht. Wij wonen nu dus samen met Lange Jan, Hakkie Takkie én Max Vertakken. Dat wordt een dolle boel in huize Kollen.  

Verwachtingen versus realiteit

Ben jij ook iemand die zegt niks te verwachten, maar stiekem toch hoopt op een cadeautje van je partner? En dat het dan ook nog eens een cadeautje is waar over is nagedacht? Dat helemaal bij jou en je wensen past? Dan is het tijd om wakker te worden. Tenzij je nog samen op een roze wolk zit of een relatie hebt met een kloon van jezelf, maar als dat zo was zou je deze blog waarschijnlijk niet lezen. Pakjesavond hebben we inmiddels gehad, maar kerst moet nog komen. Er is nog hoop op het juiste cadeau, maar dan moeten we het als dames wel even iets anders aanpakken…

Het is tijd om de realiteit onder ogen te zien. Want je partner, in dit verhaal is dat iemand van het andere geslacht, is niet zo attent als jij bent. Hij bedenkt niet weken voor pakjesavond wat hij voor je zal kopen. Hij is ab-so-luut niet bezig met de gedachte dat hij zijn wederhelft eens fijn zal verrassen met iets dat ze nooit verwacht! En al helemaal niet met bijzaken als een passend gedicht vol lieve woorden of een surprise waar avonden aan vrije tijd in gaat zitten. Nee dames, dat doen onze mannen niet. Wij wel, maar zij niet.  

Ik snap als geen ander de teleurstelling als het dan eindelijk pakjesavond is en op het moment dat de bodem van de jute zakken is bereikt jij niet hebt gekregen wat je toch al niet had verwacht. Je laat niks merken, maar vraagt je toch even af waarom je in godsnaam zoveel moeite hebt gedaan voor dat unieke cadeau, waarover is nagedacht, mét bijpassend gedicht én surprise voor de liefde van je leven. Dat natuurlijk al weken boven in de kast ligt en waar jij al die tijd voorpret om hebt gehad. Tot nu, want nu vraag je je af of jij dan niets waard bent? Anders had hij wel wat (meer) moeite gedaan. Toch?

Nee! Dit is het moment om de realiteit onder ogen te zien. Want lieve dames, de mannen van ons zijn zich van geen kwaad bewust. Echt niet. En als wij niets zeggen, verandert er ook niks. Dan ga je de komende jaren nog teleurgesteld of met ruzie naar bed, terwijl je wederhelft zich onder het genot van zijn zojuist gekregen chocoladeletter afvraagt wat hij in godsnaam nu weer verkeerd heeft gedaan. Om vervolgens weer doodleuk Studio Sport te gaan zitten kijken, in plaats van zich een potje schamen, jou gerust stellen en beloven alsnog een pracht cadeau voor je te regelen. Klinkt bekend?

Wat wij moeten doen is communiceren! Vertellen dat we toch stiekem een persoonlijk cadeautje verwachten. Vergeet daarbij niet om heel duidelijk te zijn, want als je alleen met hints gaat strooien, moet ik je alsnog teleurstellen. Dat zien ze niet! Lege flessen bodylotion met dat heerlijke geurtje op zijn nachtkastje? Plaatjes van die prachtige armband waar je van droomt in zijn broodtrommel? Gaat je niet helpen. Niet omdat ze het niet willen zien, maar omdat ze het GEWOON.NIET.ZIEN. Dat is net zoiets als de stapel schone was die pontificaal op de trap ligt en naar boven moet, maar waar manlief doodleuk overheen stapt en dan zegt dat hij het écht niet heeft gezien! Dus hints, niet doen. Dui-de-lijk communiceren. Vertel hem dat je het prettig vindt als hij wat moeite doet, net als jij.

Een vriendin gaf me een goede tip. Haar man bedoelt er ook nooit iets mee, maar moet, net als de meeste mannen, zo af en toe even geholpen worden in zijn spontaniteit. Het is wellicht niet zo romantisch, maar het voorkomt wel teleurstellingen in de toekomst. Zet je verlanglijstje in de telefoon van je man. Zo heeft hij het altijd bij de hand en is er geen excuus meer om geen cadeau te kopen. Je kunt het verlanglijstje het hele jaar bijhouden en geeft hem op deze manier een keuze uit meerdere opties, want dat vinden mannen toch belangrijk. Beslissen ze uiteindelijk toch zelf. En zo blijft het voor jou wel een verrassing wat je gaat krijgen. Het is dan wel niet zo spontaan, maar je krijgt tenminste wel een cadeau waar goed over is nagedacht, dat bij je past én voldoet aan je wensen. Kunnen jullie gezellig samen naar bed als pakjesavond erop zit. Of op de bank kijken naar de samenvatting van de eredivisie. Het is maar wat je leuk vindt….. Fijne kerst!

Op expeditie door de supermarkt

Wat twee weken geleden nog de normaalste zaak van de wereld was, is nu een behoorlijke uitdaging geworden. Boodschappen doen. Op zich is dat niet moeilijk natuurlijk, maar de Corona-omstandigheden zorgen momenteel voor heel bijzondere ervaringen. Zo heb ik het gevoel dat ik vanmiddag niet zomaar boodschappen heb gedaan, maar dat ik op expeditie ben geweest door de supermarkt.

Het begon vanmorgen al met de gedachte dat ik naar de supermarkt moest, want de melk was op. En de kaas. En de boterhamworst. En het toiletpapier, want dat was al even niet meer te krijgen door de hamster-gekte van vorige week. Dus ik moest, want billen afvegen met de reclamefolders leek geen optie.
Hoe dan ook, waar ik normaliter zonder na te denken richting supermarkt ga, ging daar vanochtend toch een wat bijzondere gedachten-gang aan vooraf. Eerst bedacht ik me dat ik blij was dat ik even ergens naar toe kon. Zonder kinderen. Maar gelijk daarna kreeg ik visioenen van mensenmassa’s en levensgrote bacteriën die op de loer lagen tussen de supermarktstellingen. Ik had ineens geen zin meer om boodschappen te doen…

Nu slaat mijn fantasie wel vaker op hol, maar dit is wel een beetje het Corona-effect voor mij. Je wilt je niet gek laten maken, maar ziet toch ineens overal spoken. Herkent iemand dit?
De beelden op tv liegen er niet om en de maatregelen zijn er niet voor niks. Daar houden we ons dan ook zeker aan. Maar een mens moet toch eten en de boterhamworst groeit bij ons niet aan de boom. Dus op naar de supermarkt.

Al bij de ingang zie ik repen tape op de vloer geplakt. Allemaal 1,5 meter van elkaar af en met de duidelijke boodschap dat je elkaar de ruimte moet geven. Helemaal waar, maar het zorgt er toch voor dat boodschappen doen een soort survival-tocht wordt. De gangpaden zijn namelijk niet veel breder dan 1,5 meter en vooralsnog is het geen eenrichtingsverkeer in de supermarkt. Dan krijg je toch hele gekke situaties. Mensen die zich rot lijken te schrikken als ze de hoek om komen, jou zien staan en vervolgens met een noodgang hun karretje 180 graden draaien en het volgende gangpad inschieten. Of als je graag crackers wilt pakken, maar iemand anders een halve meter verder nog ziet treuzelen, omdat ze niet kan kiezen tussen de gewone beschuiten en de volkoren variant. Kun je dan de crackers gewoon pakken of moet je wachten tot die ander weg loopt?
Ik zag mensen angstig wegkijken toen ik hun kant uit kwam en ik ben met onnatuurlijk grote bochten om anderen heen gelopen. Het is allemaal volgens de maatregelen, dus mensen, goed bezig. Maar het voelt toch een beetje raar.

Inmiddels zijn de boodschappen binnen en kunnen we weer een paar dagen vooruit. Voorlopig hoef ik dus niet weer op expeditie. Maar voor al die supermarkt medewerkers blijft het voorlopig elke dag een survival! Zij doen gewoon hun werk, ook in deze bizarre tijd en zorgen ervoor dat wij met z’n allen de voorraad kunnen blijven aanvullen. Een buiging voor deze helden. Ik heb het meisje achter de kassa al een compliment gegeven. Als we dat nou allemaal even doen als we in de supermarkt zijn, dan houden we het voor deze mensen ook gezellig. Veel succes met alle expedities!!

Gaan Corona en humor wel samen?

Wat leven we momenteel in een maffe tijd met elkaar. Het is eigenlijk niet te bevatten wat er allemaal gebeurt. Corona heeft de wereld in zijn greep en legt de boel plat. Daar moeten we het mee doen voorlopig. Hoe moeilijk dat ook is. En moeilijk, dat is het! Niet zozeer voor mezelf, hier in huis zijn we allemaal nog gezond en kunnen we binnen de gestelde maatregelen prima onze gang gaan. Maar wel voor al die mensen in vitale beroepen, de ouderen die steeds meer in eenzaamheid komen te zitten en natuurlijk voor al die mensen die geraakt zijn door het virus op welke manier dan ook. Dat is om stil van te worden.

Toch is dat iets waar ik niet zo goed in ben, stil zijn. Van nature ben ik een positief mens bij wie het glas altijd half vol is en ik bekijk alles graag van de zonnige kant, het liefst met de nodige humor. Optimisme en humor zijn voor mij onlosmakelijk verbonden met geluk. Toch zijn het deze twee eigenschappen, waarbij ik nu het gevoel krijg dat ik me ervoor moet verontschuldigen. De situatie is momenteel namelijk helemaal niet positief en elke vorm van humor kan nu heel snel verkeerd opgevat worden.

Laat ik vooral benadrukken dat het nooit, maar dan ook nooit mijn bedoeling is om iemand te kwetsen. Zo zit ik helemaal niet in elkaar. We proberen thuis zo goed mogelijk met de situatie om te gaan. Met een man als ZZP-er die gelukkig nog (veilig!) aan het werk kan, een tiener die geheel zelfstandig haar huiswerk elke dag doet en een kleuter die me vaak spontaan een dikke knuffel komt geven mogen we helemaal niet klagen. Dat doen we dan ook zeker niet! Maar als ik, als volkomen onervaren thuisjuf, wordt geconfronteerd met figuren als Arie de Letterkanarie, dan kun je me opvegen en moet ik daar even grapjes over maken. Niet omdat ik geen respect heb voor de échte juffen en meesters, integendeel zelfs. Ik weet niet hoe hard ik moet klappen om mijn waardering en respect voor deze mensen te uiten, want man man man, ga er maar aan staan. Een klas vol individuen elke dag weer vol enthousiasme de nodige lessen bijbrengen. Ik red het met één leerling nog niet eens. Maar humor houdt het wel leuk voor zowel de kinderen als mijzelf. En zeg nou zelf; Arie de Letterkanarie is toch gewoon briljant? Die verdient een Standbeeld, met de hoofdletter S!

Verder geef ik toe dat ik ook meedoe aan het delen van al die plaatjes en quotes die de laatste week zijn verschenen inzake het Corona virus. Plaatjes die de draak steken met het virus, waarop de situatie met de nodige humor wordt afgebeeld en waar ik om moet lachen. Terwijl de hele situatie verre van grappig is.
Waarom hebben we dan toch de behoefte aan humor? Dat heb ik even opgezocht, want ik kan onmogelijk de enige zijn die zich in tijden als deze vasthoudt aan humor en positiviteit. Wat blijkt? Het is zelfs heel normaal. In stressvolle en/of moeilijke tijden gebruiken we vaak humor als verdedigingsmechanisme. Het is een manier om de situatie minder beangstigend te maken. Humor zorgt voor luchtigheid, waardoor je misschien wat beter met de werkelijkheid om kunt gaan.

Het is dus helemaal niet gek dat ik juist in deze rare tijd wat vaker een grapje maak en alle genomen maatregelen met de nodige humor en zelfspot benader. Dat betekent niet dat ik het niet serieus neem! Want dat doe ik absoluut wel. Ik weet dat we met z’n allen in een crisis zitten en dat we er nog lang niet zijn. Dat we alle maatregelen in acht moeten nemen, om niet alleen onszelf, maar vooral ook de mensen om ons heen te beschermen. Dat we niet moeten hamsteren, WANT ER IS MEER DAN GENOEG TOILETPAPIER (sorry, Arie de Letterkanarie zat op de Caps Lock toets…).   

Ik luister de hele dag al naar Radio 10, die zendt de top 810 van de jaren ’80 uit en alsof het zo moet zijn komt nu nummer 735 voorbij, ‘Always look on the bright side of life’ van Monty Pyton. Lieve mensen, hoe moeilijk het nu ook is, ik hoop dat jullie de Bright side of live kunnen blijven zien. Pas goed op jezelf en zorg waar het kan voor een ander. Samen staan we sterk!

Mot om een mot...

Ik ben geen held met beestjes….echt niet. Maar dan ook serieus écht niet. Als de kinderen mij roepen, omdat er een spin op hun kamer zit, verschiet ik al van kleur. Een klein (lees: microscopisch) exemplaar pak ik nog, maar dan wel met een vierdubbele laag papier. En dan ondertussen heel stoer doen tegen de kinderen … ze moesten eens weten. Worden de beestjes echter groter dan een dubbeltje (inclusief poten…), dan schakel ik hulptroepen in. Zo heb ik al een paar keer de buurman opgehaald toen Ronny niet thuis was. Maakt me niets uit dat hij me uitlacht, zolang hij de beestjes maar netjes verwijderd. Dat doet hij gelukkig…

Wat ik nog erger vind dan spinnen, zijn vliegende beestjes. Muggen en vliegen zijn ronduit irritant, maar dat kan ik aan. Wespen, bijen en hommels wordt al minder, maar helemaal gek word ik van motten. Van die vieze, bruine, vlinderachtige beestjes die op de meest onvoorspelbare manieren door de ruimte fladderen. Juist die onvoorspelbaarheid maakt ze eng. Doodeng!
Waar ze vandaan komen weet niemand, maar de afgelopen tijd zie ik ze steeds vaker in ons huis. Meestal zijn er superhelden in de buurt die zo’n griezel weghalen, maar er zijn ook momenten dat je er alleen voor staat… Bijvoorbeeld vlak voordat je naar bed gaat en de rest van de wereld al slaapt. Net op dat moment zie je zo’n mot zitten, vlak naast de slaapkamerdeur en weet je dat je niet zult slapen, voordat je zeker weet dat het vernietigd is. Dat overkwam me afgelopen week. Ronny sliep al en omdat hij zijn nachtrust na een paar dagen en nachten met bijzonder weinig slaap wel kon gebruiken wilde ik hem niet wakker maken. Had ik dat maar wel gedaan….

Goed, dit is wat er gebeurde. Ik stond boven aan de trap en staarde naar die afgrijselijke mot vlak bij onze slaapkamerdeur. Hoe moest ik dit aanpakken? Omdraaien en op de bank gaan slapen? Ik heb het serieus overwogen, maar vond dat toch te ver gaan. Dan maar de elektrische vliegenmepper van beneden halen en zelf de held uithangen. Met bonzend hart (ik overdrijf niet!) liep ik even later de trap weer op. Zat dat beest niet meer op zijn plek! Ik dacht dat ik gek werd! Angstig keek ik om mij heen, totdat ik hem zag fladderen. Paniek, peeuw! Maar ik raapte al mijn moed bij elkaar en hield de mepper in de aanslag, klaar om aan te vallen. Het beest fladderde in mijn richting en ik haalde uit. Raak! Maar vervolgens was ik de mot weer kwijt. Was hij dood? Ik stond boven aan de trap en vroeg me opnieuw af wat ik nu moest doen. Totdat dat stomme beest ineens vanuit het niets op mij af kwam gefladderd en tegen me aan vloog. Compleet in shock gilde ik keihard en liet de vliegenmepper met een smak van de trap vallen. Een hoop kabaal, kinderen wakker, beest weer weg, het hele circus compleet. Kinderen getroost, die waren gelukkig nog zo slaapdronken dat ze gelijk weer gingen liggen en daarna moest ik zelf even bijkomen.

Hoe Ronny reageerde? Zoals ik al zei, had ik hem maar eerder wakker gemaakt. Dan had hij wat gemopperd, maar nu kreeg ik de volgende reactie: ‘Jezus, wat is dit voor herrie! Doe toch eens normaal man!’ Dus ik reageerde gelijk met verontschuldigingen… Ronny kwam met een zucht uit bed, greep de vliegenmepper die ik alweer had opgehaald, mepte de mot in één keer dood en gaf me de mepper met een dreigende blik terug. Hij stapte terug in bed en viel gelijk weer in slaap! Held! Of niet? Want even later dacht ik, jongen, als dit jouw reactie is op het moment dat ik volledig in paniek sta te gillen, dan gaat er iets niet goed! Toch? Nou, lekker dan.

Later bleek dat Ronny al een tijdje geïrriteerd half wakker had gelegen, omdat ik me toch niet zo stil had gedragen tijdens de mottenjacht als ik zelf wel dacht. Dus zijn reactie was op zich wel logisch. Ik heb in elk geval driedubbel gecheckt of de mot écht uitgeschakeld was en heb daarna in bed nog heel erg dubbel gelegen om de hele situatie. Vond Ronny ook niet grappig…. Sorry schat, jij bent ook getrouwd met een held, maar wel één op sokken.

Jongens versus meisjes

Na zes jaar met alleen een dochter is een zoon erbij heel erg leuk. Nu waren we in ons geval überhaupt al mega blij met een tweede wonder, maar dat het ook nog een jongetje was vonden wij wel heel bijzonder. Want laten we eerlijk zijn, uiteraard is gezondheid het allerbelangrijkste en maakt het geslacht niets uit, toch denk ik dat heel veel ouders het stiekem fantastisch vinden om van beide soorten een exemplaar te hebben. Al is het alleen maar, omdat iedereen graag een mini-versie van zichzelf ziet. En dat vrouwen van Venus komen en mannen van Mars, dat wist ik natuurlijk allang. Maar die mini-versies blijken ook op heel verschillende planeten rond te hangen. Man o man, wat een cultuurshock na al dat roze en die glitters….

Stoer
Ik heb mezelf altijd gezien als een jongetjes-mama. Waarom? Geen idee eigenlijk. Ik denk dat ik mezelf graag als stoer bestempel en daarbij past een jongetje wellicht ‘beter’ in het plaatje. In de praktijk ben ik echter een watje eerste klas. Iets met buitenkant en binnenkant. Hoe dan ook, toen ik na mijn eerste bevalling werd gefeliciteerd met een dochter was ik wel even verrast. Hoezo een meisje? Negen maanden lang had ik visioenen gehad van een knap, blond jongetje waarmee ik hutten zou bouwen en modderkastelen kon knoeien. Dat ging dus mooi niet door….

Magische wereld
In de praktijk bleek ik gelukkig een prima meisjes-moeder! Dagen lang liep Roos in haar prinsessenjurkjes en ik vond het geweldig. We hebben vele avonturen beleefd in de magische wereld van Roos. Een wereld waarin alles roze was en iedereen lief. Nu is Roos alweer bijna negen en verdwijnt die magische wereld stukje bij beetje. Roze? Mam, doe eens normaal! En de prinsessenjurk? Die is inmiddels ingeruild voor een hippe skinny. Een zwarte….
Maar geen nood, Bram is nog klein genoeg voor een nieuwe, magische wereld! Maar wauw, die ziet er even anders uit! En echt, zo makkelijk als ik met Roos mee kon gaan in haar zoete meidendingen, zo makkelijk kan ik nu ook meegaan met Bram. Ik ben inmiddels expert in het spotten van tractors en shovels, ken de begintune van Bob de Bouwer uit mijn hoofd en weet hoe het voelt om met je blote voeten op een legoblokje te gaan staan…auw! Maar in deze nieuwe, magische wereld zijn de glitters en zoetigheid ver te zoeken. Die hebben plaatsgemaakt voor zand (belachelijk veel zand) en lompigheid. En dat is niet helemaal zoals ik het me had voorgesteld.

Jongetjesland
De traptractor wordt met het grootste gemak en een mega grijns niet voor, maar tegen de muur geparkeerd. Blokjes worden niet weggelegd, zoals gevraagd, maar moeten zo nodig aan de kant worden gegooid. Tekenen op papier? Niet als je ook een gloedje nieuw tv-meubel tot je beschikking hebt. En normaal lopen is er ook al niet bij. Rennen is de trend in jongetjes-land. Compleet met valpartijen en bezoekjes aan de eerste hulp voor weer een paar hechtingen. Wat trouwens ook heel hip is, is niet eerst vragen, maar gewoon gelijk doen. Want dat is de beste manier om erachter te komen dat de net geplante voorjaarsbloeiers ook heel gemakkelijk weer te verwijderen zijn. En dat er niet voor niets een polsbandje aan de console van de Wii zit.

Geslaagd
Toch vind ik het heerlijk in jongetjesland. Ik sta dan wel niet in stoer tenue met mijn zoon hutten te bouwen of modderkastelen te knoeien, maar ondanks alle zandkorrels en lompigheid vermaak ik me wel in de magische wereld van Bram. Het kost af en toe wat geduld en consequentie om hem de juiste dingen blijvend bij te brengen, maar dat is het meer dan waard. Want achter het ietwat lompe gedrag zit vooral een heel lief jongetje dat heerlijk bij mama op schoot kruipt als hij moe is. En die met kleffe handjes en een drinkyoghurt-snor toch de allerbeste knuffels en kusjes geeft. En daarmee ben ik gelukkig ook als jongetjes-moeder geslaagd.

Schone schijn

‘Waarom staat er een schemerlamp in de badkamer?, vroeg mijn man gisteravond verbaasd toen hij zijn tanden wilde poetsen voor het slapen gaan. Oh ja, chips! Helemaal vergeten…. denk ik betrapt.  

Ken je dat? Dat je dochter ’s middags na school met een vriendinnetje thuis komt spelen en dat jij dan denkt: ‘Okeeeee, nu komt haar moeder haar straks natuurlijk ophalen en daar in huis is het altijd zo netjes en daarom mag ze mijn huis nu niet zo zien want het lijkt wel oorlogsgebied en wat moet ze dan wel niet denken?’ Dus dat… 

En wat doe je dan? Dan ga je niet netjes opruimen. Neeee, ben je mal! Dan ga je spullen verplaatsen. Dat werkt veel sneller! De zwerfspullen uit het zicht leggen. Zodat je huis ineens een oase van rust wordt op de zichtbare plekken en een nog groter oorlogsgebied achter de gesloten deuren. Gaat ook wel onder de noemer Schone Schijn…. ‘The Kollen residence, lady of the house speaking….’

Totdat ik ’s avonds in bed lag en ineens bedacht dat het andersom natuurlijk ook zo kan zijn. Dat die moeder die gisteren haar dochter ophaalde dacht: ‘Wat is het bij de familie Kollen toch altijd strak voor elkaar! Ik hoop maar niet dat haar dochter binnenkort bij ons komt spelen, want dan moet ik onze zooi ook nog opruimen….’ Hmmmm….

Conclusie is natuurlijk dat ik veel te veel nadenk. En me nog steeds veel te veel kan aantrekken van wat andere mensen wel niet zullen denken. Maar wat maakt dat nou uit? Dat moeten die beste mensen dan maar denken. Bij ons in huis is het dus echt niet altijd opgeruimd! Dat is eigenlijk best zeldzaam. Maar is dat erg? Nope…. Een beetje (on)georganiseerde chaos is zelfs wel gezellig. Volgens mijn man kan ik daarin doorslaan, maar goed, hij is er evengoed om met mij getrouwd. Dus dan zal het nog wel meevallen. En voortaan moeten de ouders die hun spelende kinderen bij ons komen ophalen maar gezellig achterom komen, want die schemerlamp, die is inmiddels weer terug verhuisd naar de hal.